پلی استیشن ۵ در برابر ایکس باکس سری ایکس – کدام کنسول نسل نهمی بهتر است؟

زمان موعود بالاخره فرا رسیده است. بعد از پشت سر گذاشتن طولانی‌ترین نسل کنسول‌های بازی در دوران مدرن، کنسول‌های نسل جدید حالا در قالب ایکس باکس سری ایکس و پلی استیشن ۵ از راه رسیده‌اند. البته همه اخبار خوش نیستند. یافتن هر دو کنسول در بازار به مصیبتی بزرگ تبدیل شده و آن‌طور که از شرایط بر می‌آید، کمبود موجودی کنسول‌های نسل نهمی قرار است تا سال ۲۰۲۱ میلادی ادامه پیدا کند.

نسل نهم قرار نیست مثل نسل قبل باشد که به انقلابی در رزولوشن منجر شد و رزولوشن 4K و همینطور پشتیبانی از دامنه داینامیک بالا در اواسط نسل با دو کنسول ایکس باکس وان و پلی استیشن ۴ پرو امکان‌پذی رشد. از این لحظه به بعد ممکن است منتظر رزولوشن 8K و اخباری بسیار بزرگ باشید، خصوصا که هر دو کمپانی سونی و مایکروسافت هزینه فراوانی صرف تبلیغ کنسول‌هایشان کرده‌اند. اما رزولوشن 8K چیزی نیست که روی هیچ‌کدام از این دو کنسول امکان‌پذیر باشد. در عوض ایکس باکس سری ایکس و پلی استیشن ۵ بزرگ‌ترین بهبودها را از نظر نرخ فریم و پشتیبانی از رهگیری پرتو (Ray Tracing) به وجود می‌آورند. بازی‌ها کماکان رزولوشن 4K دارند، اما به شکلی سریع‌تر اجرا می‌شوند، بهتر به کنش‌های شما واکنش نشان می‌دهند و ظاهری زیباتر از همیشه دارند.

اما این داستان جزییات زیادی دارد که باید از آن‌ها باخبر باشید. هردو کنسول می‌خواهند گیمینگ را به سطوحی تازه ببرند که پیشتر در دسترس نبوده. بیایید پلی استیشن ۵ و ایکس باکس سری ایکس را به جان یکدیگر بیندازیم و ببینیم کدام کنسول انتخاب بهتری برای شما خواهد بود!

قیمت

ایکس باکس سری ایکس و پلی استیشن ۵ با قیمتی مشابه (۵۰۰ دلار) به بازار آمده‌اند. اما نکته اینست که به خاطر کمبود موجودی و دخالت دلالان در پروسه فروش دو دستگاه، اکنون به سختی امکان خرید آن‌ها با همین قیمت وجود دارد. تنها زمانی امکان خرید کنسول‌ها با این قیمت مهیا می‌شود که خرده‌فروشی‌ها از افزایش موجودی خود خبر می‌دهند و در چنین لحظاتی نیز، تمام موجودی در کمتر از چند دقیقه به پایان می‌رسد.

بنابراین برای اکثر مردم، تنها دو گزینه به وجود آمده: یا فعلا منتظر بمانند تا عرضه و تقاضا شکلی متعادل‌تر به خود بگیرد، یا به پرداخت هزینه‌های بالاتر از قیمت رسمی تن داده و جیب دلالان را پر پول کنند. در این بین شرایط برای پلی استیشن ۵ بسیار وخیم‌تر است و ایکس باکس سری ایکس را با اندکی دردسر کمتر و قیمت پایین‌تر می‌توان در بازار یافت.

نکته بسیار مهم اینست که کنسول پلی استیشن ۵ در دو مدل به بازار آمده: یک مدل استاندارد ۵۰۰ دلار و یک مدل تمام دیجیتال که ۴۰۰ دلار قیمت‌گذاری شده. نسخه تمام دیجیتال کنسول سونی، اساسا همان کنسول پلی استیشن ۵ استاندارد است، تنها با این فرق که در آن خبری از درایو دیسک بلوری نیست و بنابراین باید تمام بازی‌های خود را به صورت دیجیتالی خریداری و دانلود کنید.

برنده: مساوی

طراحی

دو کنسول سونی و مایکروسافت نمی‌توانستند بیشتر از این به یکدیگر شبیه نباشند.

طراحی ایکس باکس سری ایکس به گونه‌ای است که کیس‌های تاور و مشکی رنگ کامپیوتر را یادآور می‌شود که می‌توانید هم به صورت افقی و هم عمودی از آن استفاده کنید. این زبان طراحی جدید، تفاوت‌هایی بنیادین با زبان طراحی خانواده ایکس باکس وان دارد. ابعاد این کنسول معادل ۳۰ در ۱۵ در ۱۵ سانتی‌متر است، ۴.۴۵ کیلوگرم وزن دارد و به یک فن با قطر ۱۳۰ میلی‌متر مجهز شده که هوای خنک را از بالا به داخل کشیده و هوای گرم را از پایین به بیرون می‌دمد. برخلاف نسل‌های قبلی ایکس باکس، خبری از ورودی HDMI یا خروجی اپتیکال نیست.

در قیاس با ظاهر بسیار ساده و شیک ایکس باکس سری ایکس، پلی استیشن ۵ ظاهری بسیار علمی-تخیلی دارد. این کنسول در بدنه خود چندین انحنا دارد و برخلاف بدنه مشکی و مات ایکس باکس، بدنه‌ای براق و سفیدرنگ دارند.

از نظر ابعاد، پلی استیشن ۵ بزرگ‌ترین کنسولی است که تاکنون ساخته شده است. اگرچه قطر این دستگاه اندکی از ایکس باکس سری ایکس کمتر است (۱۴ سانتی‌متر در برابر ۱۵ سانتی‌متر) اما به شکل قابل توجهی بلندقامت‌تر است (۳۹ سانتی‌متر در برابر ۲۰ سانتی‌متر). در صورت دلخواه امکان قرار دادن این کنسول به صورت افقی روی میز تلویزیون مهیا است، اما دستگاه آن‌چنان فضای زیادی اشغال می‌کند که احتمالا ترجیح دهید آن را به صورت ایستاده مورد استفاده قرار دهید.

درست مانند ایکس باکس سری ایکس، پلی استیشن ۵ به تنها یک فن بسیار بزرگ (با استانداردهای کنسولی) مجهز شده که همه‌چیز را خنک نگه داشته و در این کار بسیار موفق است. برخلاف ایکس باکس سری ایکس، دستگاه در اتاقی بی‌سر و صدا کاملا بدون نویز نیست، اما این نویز در عین حال آنقدر کم هست که در میان سر و صدای معمول اتاق یا سیستم صوتی شما گم شود.

درون هر دو کنسول، درایو دیسک بلوری صدای بیشتری نسبت به فن تولید می‌کند، خصوصا زمانی که به تماشای فیلم‌های 4K Bluray مشغول می‌شوید. در این حوزه، پلی استیشن ۵ دسیبل صدای کمتر نسبت به ایکس باکس تولید می‌کند که برای متوجه شدن تفاوت کافی است. چنین مشکلی هنگام اجرای بازی‌ها به چشم نمی‌خورد اما به احتمال بسیار فراوان، ایکس باکس وان در اکثریت مواقع صدای کمتری تولید می‌کند.

در نهایت اگرچه ایکس باکس سری ایکس ظاهری ساده‌تر و خسته‌کننده‌تر دارد، اما به طراحی کارآمدتر مجهز شده و بنابراین پیروز این بخش است.

برنده: ایکس باکس سری ایکس

مشخصات سخت‌افزاری

در نبرد مشخصات سخت‌افزاری، پلی استیشن ۵ ظاهرا بازی را به ایکس باکس سری ایکس باخته است. هر دو دستگاه به پردازنده هشت هسته‌ای شرکت AMD مجهز شده‌اند، اما ایکس باکس به فرکانس کاری ۳.۸ گیگاهرتز دست می‌یابد و این رقم برای پلی استیشن ۵ معادل ۳.۵ گیگاهرتز است. به همین ترتیب، هر دو کنسول از پردازشگر گرافیکی AMD استفاده می‌کنند و ایکس باکس سری ایکس قدرت پردازشی ۱۲ ترافلاپی دارد و پلی استیشن ۵، قدرت پردازشی ۱۰.۲۸ ترافلاپی.

هر دو دستگاه به جای درایو هارد دیسک مکانیکی به سراغ حافظه‌های سریع SSD رفته‌اند. ایکس باکس ۱ ترابایت حافظه داخلی برای کنسول خود در نظر گرفته و سونی ۸۲۵ گیگابایت. اما در این بین، سونی حساسیت بیشتری در طراحی SSD کنسول خود نشان داده و از ساختاری بهره گرفته که باعث می‌شود دو برابر سرعت بالاتر نسبت به ایکس باکس سری ایکس داشته باشد و این موضوع خود به بهبود پرفورمنس کلی دستگاه منجر می‌شود.

اما هیچ‌کدام از دو کنسول قادر به دستیابی به رزولوشن 8K با این توان پردازشی نیستند. علی‌رغم اینکه سونی و مایکروسافت بارها در محتوای تبلیغاتی خود به 8K اشاره داشته‌اند، اساسا دستیابی به این رزولوشن با چنین مشخصات سخت‌افزاری‌ای امکان‌پذیر نیست. در عوض کنسول‌های نسل سوم هدف خود را روی رزولوشن 4K با نرخ ۶۰ فریم بر ثانیه گذاشته‌اند و در برخی موارد معدود و با خاموش کردن برخی قابلیت‌های گرافیکی نسل بعد، می‌توان به نرخ ۱۲۰ فریم بر ثانیه نیز دست پیدا کرد.

از میان قابلیت‌های گرافیکی نسل جدید، رهگیری پرتو بیشترین توجه‌ها را به خود اختصاص داده است. این تکنولوژی جدید (البته برای کنسول‌های خانگی) به شکلی چشمگیر نورپردازی، سایه‌ها و بازتاب نور در بازی‌ها را بهبود می‌بخشد و اساسا می‌تواند هرآنچه که شما روی تصویر می‌بینید را دگرگون کند. در نتیجه بازی‌ها شکلی بسیار واقع‌گرایانه‌تر به خود می‌گیرند و خبر خوب اینکه قابلیت مورد اشاره را در هر دو کنسول می‌توان یافت.

در برخی موارد، بازی‌ها به شما اجازه می‌دهند که میان گرافیک یا پرفورمنس یکی را انتخاب کنید که اساسا انتخابی میان رهگیری پرتو یا نرخ فریم بالاتر است. لازم به اشاره است که تجربه بازی‌ها با نرخ ۱۲۰ فریم بر ثانیه تنها زمانی امکان‌پذیر می‌شود که تلویزیون شما از سیگنال‌های 4K و ۱۲۰ هرتز پشتیبانی کند و اکنون تلویزیون‌های معدودی قادر به انجام این کار هستند. در واقع تا جایی که ما اطلاع داریم، تنها یک تلویزیون کوچک‌تر از ۵۵ اینچ در بازار یافت می‌شود که این قابلیت را دارد و آن LG OLED48CX است.

دو قابلیت ALLM (حالت خودکار کم‌تاخیر) و VRR (نرخ به‌روزرسانی متغیر) در حال باز کردن راه خود به تلویزیون‌های بیشتر هستند و قابلیت دوم به صورت خاص برای گیمینگ ضروری به حساب می‌آید. البته اکنون تنها ایکس باکس سری ایکس از این‌ها پشتیبانی می‌کند. سونی می‌گوید VRR راهش را به پلی استیشن ۵ باز خواهد کرد، اما هنوز تاریخ دقیقی برای آن اعلام نکرده و ضمنا حتی به صحبت راجع به ALLM هم نپرداخته است.

در نهایت و در دنیای واقعی، تفاوت‌های بسیار اندکی از نظر پرفورمنس گیمینگ وجود دارد. کافیست یک بازی یکسان را روی هر دو کنسول به اجرا در آورید و متوجه خواهید شد که وضوح تصویر و پرفورمنس روی هر دو یکسان است و هر دو بازی را در کسری از ثانیه بارگذاری می‌کنند. البته همینطور که بازی‌های بیشتری از راه می‌رسند، احتمالا تفاوت‌های پرفورمنس بیشتر به چشم آینده، اما در برهه کنونی، هر دو کنسول مثل یکدیگر عمل می‌کنند.

اما بعد چند تفاوت مهم هم داریم. ایکس باکس سری ایکس از قابلیت دالبی اتموس برای بازی‌ها و محتویات ویدیویی پشتیبانی می‌کند و این قابلیت روی پلی استیشن ۵، تنها از طریق دیسک‌های بلوری مهیا می‌شوند. اما سونی با تکنولوژی مخصوص به خود به نام Tempest به مایکروسافت پاسخ داده که یک سیستم پردازش صدای سه‌بعدی است. این قابلیت تنها زمانی در دسترس قرار می‌گیرد که هدفون روی گوش داشته باشید، اما نتیجه کار واقعا تحسین‌برانگیز است.

از منظر تجربه کاربری، پلی استیشن ۵ شدیدا دست بالا را دارد. به محض اینکه کنسول را روشن می‌کنید، به وضوح در حال ورود به نسل جدید هستید. در این بین، ایکس باکس سری ایکس تمام تلاش خود را به کار بسته تا شما را متقاعد به این کند که دستگاه هیچ تفاوتی با کنسول ایکس باکس وان قبلی شما ندارد. پلی استیشن ۵ اما نوآوری را مقابل چشم قرار می‌دهد و می‌توانید از رابط کاربری 4K و هوم اسکرینی که پر شده از کارت‌هایی با قابلیت‌های مختلف لذت ببرید. این یک طراحی شاداب و بسیار شبک است که در عین حال اطمینان حاصل می‌کند گیمرهایی که پیشتر پلی استیشن ۴ داشته‌اند هم به آسانی بتوانند از رابط کاربری سر در آورند. آیکن‌های واضح، لایه‌های منطقی و سرعت عمل بالا باعث می‌شود تجربه کاربری پلی استیشن ۵ بسیار دسترس‌پذیر و لذت‌بخش باشد.

پلی استیشن ۵ ضمنا یک برگ برنده دیگر نیز در چنته دارد که Astro’s Playroom نام گرفته. این یک بازی رایگان است که به صورت پیش‌فرض روی تمام کنسول‌های پلی استیشن ۵ نصب شده و بابت آن پولی نمی‌پردازید. در نهایت نه‌تنها با یک بازی پلتفرم بسیار سرگرم‌کننده طرف هستیم، بلکه Astro’s Playroom شما را با بسیاری از قابلیت‌های کنترلر جدید DualSense آشنا می‌کند.

اگرچه پرفورمنس گیمینگ تا به این لحظه بسیار یکسان بوده، زرق و برق‌های اضافه باعث می‌شوند که پلی استیشن ۵ برنده این بخش باشد.

برنده: پلی استیشن ۵

کنترلرها

هر دو کنسول با یک کنترلر جدید از راه می‌رسند، اما هیچ تردیدی نیست که سونی با کنترلر DualSense جدید پلی استیشن ۵ دست به ابداعاتی بسیار بزرگ زده و در نتیجه، عملکردی بهتر از مایکروسافت داشته است.

اگرچه اکثر مردم ممکن است اصلا متوجه تغییرات به وجود آمده نشوند، کنترلر ایکس باکس اندکی کوچک‌تر از ورژن قبلی است و این باعث می‌شود که ارگونومی بهتری برای افرادی داشته باشد که دستان کوچک دارند. در بخش پایینی کنترلر هم از بافت آج‌دار جدیدی استفاده شده که باعث می‌شود چسبندگی میان دست و کنترلر (خصوصا زمانی که دستان عرق می‌کنند) بیشتر شود. در مجموع این کنترلر به شکلی بهتر در دست قرار می‌گیرد و ارگونومی بهتر دارد.

روی کنترلر هم یک دکمه جدید Share یافت می‌شود که با الهام از این همین دکمه روی کنترلر DualShock 4 پلی استیشن ۴ ساخته شده. کافیست روی این دکمه کلیک کنید و فورا قادر به ذخیره یک اسکرین‌شات هستید. یا می‌توانید دکمه را دوبار پشت سر هم فشار دهید تا ویدیوی گیم‌پلی ۲۹ ثانیه اخیر ضبط شود. D-Pad دستگاه هم تغییر کرده و حالا شباهت بیشتری به نمونه موجود در Elite Controller Series 2 مایکروسافت دارد. این D-Pad دقت و کنترل را در برخی بازی‌های خاص (مانند بازی‌های مبارزه‌ای) بهبود می‌بخشد و در عین حال تجربه کلاسیک فشردن دکمه‌های بالا، پایین، چپ و راست را خراب نمی‌کند.

این کنترلر ضمنا به قابلیتی مجهز شده که مایکروسافت آن را «Dynamic Latency Mode» می‌خواند و قرار است به هماهنگی کامل ورودی کنترلر با آنچه روی نمایشگر تلویزیون می‌بینید منجر شود. البته که تاخیر تلویزیون شما در نهایت فاکتوری غیر قابل کنترل خواهد بود، اما سرعت بخشیدن به پروسه ورودی دادن به کنترل و نمایش نتیجه روی تلویزیون همواره اتفاقی مثبت است.

کنترلر ایکس باکس سری ایکس بهتر از کنترلر قبلی که آن هم معرکه بود ظاهر می‌شود، اما تغییرات آنقدرها بنیادین و چشمگیر نیز به وجود نیاورده. به همین ترتیب به کاربران پیشنهاد نمی‌کنیم که کنترلر فعلی خود را کنار گذاشته و فورا به سراغ کنترلر جدید بروند، چرا که اصلا نیازی هم نیست: کنترلر ایکس باکس وان بدون هیچ مشکلی با سری ایکس سازگرای دارد.

شرایط اما در دنیای سونی و با کنترلر DualSense پلی استیشن ۵ متفاوت می‌شود که تفاوت‌هایی اساسی نسبت به DualShock 4 به وجود آورده و با انبوهی تکنولوژی تازه از راه می‌رسد تا بیش از پیش در گیم‌پلی بازی‌ها غرق شوید.

تمام تکنولوژی‌های موجود در DualSense اساسا وابسته به مجموعه‌ای از موتورها هستند که بازخورد لمسی ایجاد می‌کنند و از سوی دیگر به ایجاد حس مقاومت در تریگرها (دکمه‌های R2 و L2) منجر می‌شوند. برای مثال کافیست با یکی از سلاح‌ها در بازی Call of Duty: Black Ops Cold War شلیک کنید و بسته به اینکه کدام سلاح در دست است، مقاومت دکمه زیر انگشت‌تان تغییر می‌کند و به شبیه‌سازی لگد اسلحه می‌پردازد.

حالا می‌توانید به سراغ Astro’s Playroom بروید و به شکلی غیر قابل باور و غیر قابل توصیف، سقوط قطرات باران روی چتر کاراکتر اصلی را حس خواهید کرد. ممکن است این قابلیت در نگاه نخست بیش از حد فانتزی به نظر برسد، اما لطف کیفیت بالای مهندسی سونی و ادغام بی‌نظیر این قابلیت با جلوه‌های صوتی و بصری، آنچه در حقیقت تجربه خواهید کرد واقعا شگفت‌انگیز است.

DualSense ابعادی بزرگ‌تر از DualShock 4 پلی استیشن ۵ دارد و وزنش هم زیاد است. ساختار کلی و چیدمان دکمه‌ها اما همان چیزی است که همیشه بوده و بنابراین اگر مشکلی با کنترلر پلی استیشن ۴ نداشته‌اید، اینجا هم قرار نیست با مشکلی مواجه شوید.

یک قابلیت دیگر در کنترلر سونی که ممکن به راحتی نادیده گرفته شود، میکروفون تعبیه شده در آن است که یک دکمه میوت مخصوص نیز در بالا دارد. این میکروفون به شما اجازه می‌دهد که بدون نیاز به اتصال یک هدفون به کنسول خود به صحبت با دوستان بپردازید. یا اینکه هدفونی بدون میکروفون به کنترلر متصل کنید و همچنان قادر به شنیدن صدای دوستان‌تان باشید.

این موضوع از آن جهت اهمیت دارد که هر هدفون استانداردی می‌تواند از تکنولوژی صدای سه‌بعدی که پیشتر به آن اشاره کردیم در کنسول پلی استیشن ۵ بهره‌مند شود. میکروفون دستگاه ضمنا کیفیت خوبی دارد و اگرچه نویز محیطی را به صورت تمام و کمال از بین نمی‌برد، اما به نیازهایتان به خوبی پاسخ می‌دهد. در مجموع این گزینه‌ای عالی هم برای افرادی است که هدفون مناسب ندارند و هم افرادی که هدفون دارند اما سیستم صوتی‌شان به میکروفون جداگانه مجهز است.

برنده: پلی استیشن ۵

کیفیت تصویر

همانطور که بالاتر اشاره کردیم، پرفورمنس گیمینگ حقیقی دو کنسول شدیدا مشابه یکدیگر است، هرچند که VRR باعث می‌شود ایکس باکس سری ایکس تصاویری نرم‌تر به نمایش درآورد – با فرض اینکه به تلویزیونی سازگار با این تکنولوژی دسترسی داشته باشید.

چه کوتاه بخواهیم بگوییم و چه طولانی، هر دو کنسول به رزولوشن بومی 4K با نرخ فریمی معمولا دو برابر بیشتر از ورژن‌های قبلی خود دست پیدا می‌کنند و در عین حال جزییات گرافیکی بیشتری هم دارند. ممکن است پای تجربه بازی‌های بنشینید که اصلا برای پلی استیشن ۴ یا ایکس باکس وان عرضه شده‌اند، اما نمی‌توانید این را زیر سوال ببرید که نسل جدید بهبودهای فراوان از نظر ظاهر و پرفورمنس بازی‌ها به وجود آورده است.

اگر می‌خواهید از کنسول نسل جدید خود به عنوان دستگاه پخش بلوری استفاده کنید، باید چند چیز را در نظر داشته باشید: مثلا اینکه ایکس باکس سری ایکس از دالبی ویژن پشتیبانی می‌کند اما این موضوع راجع به پلی استیشن ۵ مصداق ندارد. از طرف دیگر، ایکس باکس سری ایکس هنگامی که دیسک بلوری را به گردش در می‌آورد صدایی اندک بیشتر نسبت به پلی استیشن ۴ ایجاد می‌کند.

در نهایت اما هیچ یک از این دو کنسول نمی‌توانند به اندازه پلیرهای مجزا مانند Sony UBP-700 قدرتمند ظاهر شده و جزییات را به بهترین شکل ممکن نمایش دهند، اما اگر به دنبال هزینه اضافی نباشید، هر دو عملکردی قابل قبول دارند.

برنده: مساوی

کیفیت صدا

با مشاهده فیلم‌های بلوری، مشخص می‌شود که پلی استیشن هنگام پخش ساندترک‌های مبتنی بر دالبی اتموس عملکردی واقعا خوب دارد (یادتان باشد: این کنسول فقط از دالبی اتموس هنگام پخش فیلم‌های بلوری پشتیبانی می‌کند). طبیعتا صدا به اندازه پلیرهای مجزا مانند Sony UBP-X700 باکیفیت و پر جزییات نیست، اما کنسول سونی همچنان قادر به تولید صدایی رسا است که اتاق را با وضوح فراوان پر می‌کند.

اگرچه دالبی اتموس گزینه‌ای نیست که در اختیار گیمرها قرار گرفته باشد، آن‌هایی که از پیش به یک سیستم صوتی فراگیر دسترسی دارند خوشحال خواهند شد که بدانند همچنان راهی برای لذت بردن از ساندترک بازی‌ها به بهترین شکل پیش رویشان قرار گرفته.

البته نمی‌خواهیم بگوییم که سیستم صوتی سه‌بعدی پلی استیشن ۵ خوب نیست، چرا که واقعا معرکه است. برای مثال در مرحله نخست بازی Call of Duty: Black Ops Cold War با قرار دادن یک هدست روی گوشتان و شنیدن صدای سه‌بعدی، ماهیت مخفیانه ماموریت را کاملا احساس خواهید کرد. کاراکترها هرچه فاصله بیشتری از شخصیت اصلی می‌گیرند، صدایشان از دوردست‌تر و با اکوی بیشتر به گوش می‌رسد. هنگام گوش سپردن به صدای استریو هیچوقت قادر به کسب چنین تجربه لذتبخشی نخواهید بود.

البته یک نقطه ضعف کوچک وجود دارد و سیستم صوتی پلی استیشن همچنان نمی‌تواند صدایی که از مقابل یا از پشت به گوش می‌رسد را با همان سطح از دقت پخش کند. اما اگر یک پکیج صدای فراگیر نداشته باشید، صدای سه‌بعدی پلی استیشن راهکاری عالی برای حل این مشکل خواهد بود و یک تجربه صوتی بی‌نظیر را به هدستی که از پیش در اختیار دارید ارائه خواهد کرد.

ایکس باکس سری ایکس هم از منظر کیفیت صوتی و به عنوان یک کنسول گیمینگ بسیار توانمند است. این کنسول هسته ساندترک را برداشته و با وضوحی تحسین‌برانگیز پخش‌‌اش می‌کند. برای مثال کافیست به سراغ یک فیلم یا بازی ساگار با دالبی اتموس، مانند فیلم 1917 یا بازی Gears 5 بروید و کنسول می‌تواند حس حضور در محیط را ایفا کند. اتاق‌تان نیز با صدا پر می‌شد و حس می‌کنید که در میانه اکشن هستید.

با این وجود، اگر یک‌بار دیگر سری ایکس را با محصولی مانند Sony UBP-X700 مقایسه کنید، مشخص می‌شود که کنسول‌های نسل نهم چند گام از بلوری پلیرهای اختصاصی عقب‌تر هستند. اما این مقایسه‌ای ناعادلانه خواهد بود. ایکس باکس سری ایکس به نوبه خود به سطحی از عملکرد صوتی دست می‌یابد که انتقاد از آن دشوار است. و اگر هدست وایرلس ایکس باکس را در اختیار داشته باشید، تکنولوژی‌های دالبی اتموس و DTS Headphone:X مستقیما به درون گوش‌هایتان دمیده می‌شوند.

با تمام این تفاسیر، نمی‌توان هیچ یک از دو کنسول را بر دیگری برتر دانست. پشتیبانی محدود پلی استیشن ۵ از دالبی اتموس قابل بخشش نیست، اما صدای سه بعدی و مبتنی بر هدفونش این کاستی را جبران می‌کند.

برنده: مساوی

بازی‌ها

این نسل از کنسول‌های بازی با هر نسل دیگری فرق می‌کند و در واقع به جز برخی موارد محدود، اصلا نیازی به خرید کنسولی جدید برای تجربه بازی‌های جدید ندارید.

در واقع تا جایی که ما می‌دانیم و مایکروسافت نیز گفته، هیچ بازی‌ای روی ایکس باکس سری ایکس عرضه نشده که قادر به تجربه‌اش روی کنسول قدیمی‌تر ایکس باکس وان نیز نباشید. اگر هم عنوانی باشد که از چشم‌مان دور مانده، اصلا ارزش تجربه کرده ندارد.

شرایط برای پلی استیشن ۵ هم تقریبا اما نه کاملا یکسان است. اگرچه عملا تمام بازی‌هایی که روی پلی استیشن ۵ در دسترس قرار گرفته‌اند برای پلی استیشن ۴ هم عرضه شده‌اند، اکنون سه مثال نقض برای این ماجرا وجود دارد که به شرح زیر هستند: بازی رایگان Astro’s Playroom که به صورت پیش‌فرض روی کنسول نصب شده، نسخه ریمیک معرکه‌ی بازی Demon’s Sould و بازی زیبا اما توخالی Godfall.

وقتی به بازی‌های جدیدی که روی کنسول‌های نسل نهم در دسترس قرار گرفته‌اند نگاه می‌کنیم، ایکس باکس سری ایکس شرایطی اندک سخت را سپری می‌کند. این کنسول تا به این لحظه تنها یک بازی انحصاری حقیقی (بازی The Medium) دارد و هرچیز دیگری که برایش عرضه شده، روی پلی استیشن ۵ هم یافت می‌شوند. از طرف دیگر، بازی Halo Infinite قرار بود از نخستین عناوین ایکس باکس سری ایکس باشد که به خاطر یک نمایش نه‌چندان تحسین‌برانگیز برای نزدیک به یک سال به تاخیر افتاد و باعث ناامیدی طرفداران ایکس باکس شد.

البته نمی‌گوییم که اکنون انبوهی بازی انحصاری روی کنسول پلی استیشن ۵ یافت می‌شود. اما سه بازی‌ای که بالاتر به آن‌ها اشاره شد به اضافه Spider-Man: Miles Morales به راحتی برخی از بهترین بازی‌هایی هستند که اکنون می‌توانید روی کنسول نسل جدید سونی بیابید و از این منظر، ژاپنی‌ها پیروز میدان بوده‌اند.

بعد به یک مزیت دیگر در کنسول‌های نسل جدید می‌رسیم که تمرکزشان روی سازگاری با بازی‌های نسل‌های پیش است و گیمرها می‌توانند به انبوهی از بازی قدیمی‌تر دسترسی داشته باشند. از میان این عناوین می‌توان لیست بلندبالایی از بازی‌های شخص ثالث و انحصاری را یافت.

اینکه کالکشن بازی‌های کدام کنسول بهتر است، بستگی به این دارد که چه نوع بازی‌هایی را ترجیح می‌دهید. اما احتمالا منصفانه باشد که بگوییم بار دیگر سونی است که دست بالا را دارد. بازی‌های Forza Horizon 4 و Gears 5 ایکس باکس معرکه هستند، اما بعید می‌دانیم کسی آن‌ها را به بازی‌های شدیدا تاثیرگذار و موفق سونی مانند The Last of Us Part II و Ghost of Tsushima و Uncharted 4 و God of War و Horizon Zero Dawn ترجیح دهد.

ایکس باکس اما یک برگ برنده مهم دارد که سرویس ایکس باکس گیم پس است. در ازای هزینه ۱۰ دلار ماهانه، این سرویس اشتراکی دسترسی به بیش از ۱۰۰ بازی ایکس باکس (شامل بازی‌های انحصاری مانند Forza Horizon 4 و Gears 5) را برایتان مهیا می‌رسد. این پیشنهادی بسیار سخاوتمندانه از سوی مایکروسافت است که به شما اجازه می‌دهد با پرداخت هزینه‌ای بسیار ناچیز، به لیستی بلند بالا از بازی‌های با کیفیت دسترسی پیدا کنید.

سونی هم PS Plus Collection را دارد که به خریداران پلی استیشن ۵ و سرویس پلی استیشن پلاس اجازه می‌دهد ۲۰ بازی برتر کنسول پلی استیشن ۴ را به صورت رایگان تجربه کنند. این قدمی درست در مسیر صحیح است، اما دقیقا نمی‌توان آن را برای نوآوری مایکروسافت با گیم پس برابر دانست. PS Plus Collection همراه با سرویس پلی استیشن پلاس در اختیار دارندگان پلی استیشن ۵ قرار می‌گیرد و برخلاف ایکس باکس گیم پس، نیازی به پرداخت هزینه جداگانه برای آن نخواهد بود.

در نهایت انتخاب برنده آنقدرها آسان نیست. پلی استیشن از نظر انحصاری‌های قدیمی و جدید برنده است، اما ایکس باکس گیم پس هم سرویسی انقلابی به حساب می‌آید. اگر به ما باشد می‌گوییم دو کمپانی مساوی کرده‌اند.

برنده: مساوی

جمع‌بندی

همانطور که درست در ابتدای مقاله اشاره کردیم، این نسل از کنسول‌های بازی با تمام نسل‌های قبلی فرق دارد: این نسلی است که رزولوشنی تازه به بازی‌های ویدیویی نمی‌آورد و در عین حال انبوهی از بازی‌هایی ندارد که تنها روی کنسولی خاص به اجرا در می‌آیند. این باعث شده سونی و مایکروسافت مجبور به روی آوردن به نوآوری‌ها و ابداعات تازه برای جذابیت‌بخشی به کنسول‌های پلی استیشن ۵ و ایکس باکس سری ایکس باشند. و سونی در این کار به مراتب موفق‌تر از مایکروسافت بوده است.

موضوع راجع به پرفورمنس خالص به هنگام گیمینگ نیست. بازی‌ها یکی پس از دیگری از راه رسیده‌اند و نشان داده‌اند که علی‌رغم تفاوت‌های سخت‌افزاری، عملکرد روی هر دو دستگاه یکسان است. هردو کنسول می‌توانند بازی‌ها را با رزولوشن 4K و نرخ ۶۰ فریم به اجرا در آورند و از قابلیت‌های اضافه مانند رهگیری پرتو و نرخ ۱۲۰ فریم بر ثانیه در برخی بازی‌ها پشتیبانی می‌کنند.

طبیعتا این رویه می‌تواند در آینده تغییر کند. نخستین بازی‌هایی که عرضه می‌شوند راهشان را به کنسول‌های قدیمی‌تر نیز باز می‌کنند. تقریبا تمام این بازی‌ها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که از یک طرف روی ایکس باکس وان و ایکس باکس سری ایکس و از طرف دیگر روی پلی استیشن ۴ و پلی استیشن ۵ به اجرا درآیند. بنابراین انتظار اینکه تمام بازی‌ها کاملا برای استفاده از توان پردازشی نسل جدید بهینه شده‌ باشند اشتباه است. وقتی بازی‌های کاملا بهینه‌سازی شده تبدیل به واقعیت شوند، مثلا طی یکی دو سال آینده، آن موقع تازه شاید شاهد تفاوت عملکرد میان پلی استیشن ۵ و ایکس باکس سری ایکس باشیم. اما تا این لحظه، تفاوت‌ها آن‌چنان نبوده‌اند.

از بازی‌ها که بگذریم، وقتی صحبت از منطقی‌ کردن خرید برای مشتریان باشد، ایکس باکس سری ایکس از کمبودهایی محسوس رنج می‌برد. تجربه‌ای که با این کنسول به دست می‌آید زیادی تکرار است. این کنسول ظاهرا تمام تلاش خود را به کار گرفته تا به شما بگوید هیچ فرقی با ایکس باکس وانی که پیشتر در اختیار داشتید ندارد. این احتمالا بدان خاطر است که مایکروسافت طی سال‌های اخیر به ایکس باکس به چشم پلتفرمی نگاه کرده که میزبان سخت‌افزارهای مختلف است، از کنسول‌های بازی گرفته تا کامپیوترهای خانگی. اما این رویه اشتباه به نظر می‌رسد. اگر شما همین تازگی ۵۰۰ دلار صرف خرید یک کنسول کرده باشید، انتظار دارید تجربه‌ای شاداب و حقیفتا نسل جدید گیرتان بیاید.

البته نمی‌گوییم که ایکس باکس سری ایکس کنسول خوبی نیست. این دستگاه به اهداف پرفورمنسی خود دست می‌یابد، همواره در سکوت کار می‌کند و به شکلی قابل توجه جمع‌وجورتر از پلی استیشن ۵ طراحی شده. اما به نظر می‌رسد که در قیاس با پلی استیشن ۵، مایکروسافت ذهنیتی آنقدرها جاه‌طلبانه نداشته است.

به محض اینکه کنسول پلی استیشن ۵ را روشن می‌کنید، محو رابط کاربری جدیدش می‌شوید که با رزولوشن 4K و با پشتیبانی از دامنه داینامیک بالا به تصویر کشیده شده. این دستگاه همراه با کنترلری جدیدی از راه می‌رسد که سیستم‌هایی حقیقتا بازی‌عوض‌کن دارد. این کنسول به موتور صدای سه‌بعدی Tempest مجهز شده که می‌تواند فارغ از بودجه و تجهیزات، در اختیار هرکسی قرار گیرد. و این کنسول همراه با بازی‌هایی انحصاری عرضه می‌شود که تمام این قابلیت‌ها و پتانسیل‌های بالقوه را به بهترین شکل به نمایش در می‌آورند.

در نهایت همه‌چیز راجع به اینست که چه تجربه‌ای از کنسول و از بازی‌ها حاصل می‌شود و در این زمینه، پلی استیشن ۵ پا را فراتر از رزولوشن و نرخ به‌روزرسانی صرف گذاشته و تجربه‌ای ارائه کرده که واقعا متعلق به نسل جدید است.

برنده نهایی: پلی استیشن ۵